Wat jammer is het toch dat het zelf uitgeven van boeken nog met zoveel vooroordelen wordt bekeken, dat wanneer er daadwerkelijke misstanden worden ontdekt, de fout daarvan bij de self-pubbers komt te liggen en niet bij de onbetrouwbare vanity uitgeverijen, waar het zou moeten liggen!
Op woensdag 11 april 2018 verscheen er een opiniestuk van recensent Taede A. Smedes in de Volkskrant over de slecht uitgegeven boeken van self-pubbers.
Smedes betoogt er in het stuk voor dat reguliere uitgeverijen toch vooral door moeten gaan met hun werk als grensbewakers om het kaf van het koren te scheiden.
Smedes doet in het artikel een aantal aannames die eigenlijk met meer nuance zouden moeten worden bekeken.
- Zo gaat hij ervan uit dat alle schrijvers op zoek zijn naar een reguliere uitgeverij.
- Hij gaat er ook vanuit dat alle schrijvers die worden afgewezen door een reguliere uitgeverij dan uit wanhoop maar naar een vanity uitgever stappen en geld neertellen om hun boek gepubliceerd te krijgen.
- En als laatste gaat hij er nog vanuit dat alle door deze vanity’s uitgegeven boeken slecht zijn.
Nu heeft Smedes de dag na zijn artikel in de Volkskrant een blogpost op zijn eigen website geschreven om het artikel wat te nuanceren. En ondanks dat ik het in zijn blogpost ten dele met hem eens ben, slaat hij ook hierin de plank toch nét mis.
Maar het probleem ligt eigenlijk niet bij een enkele recensent die een artikel schrijft. Het probleem ligt bij het feit dat er in de Nederlandstalige schrijf- en uitgeefwereld té weinig bekend is over het zelf uitgeven van boeken, maar ook té weinig over hoe vanity’s werken en hoe ze schrijvers lokken en in de val laten lopen.
Laten we eens gaan kijken naar de bovenstaande drie aannames die Smedes deed in zijn Volkskrant artikel.
Alle schrijvers zijn op zoek naar een reguliere uitgeverij
In het huidige nationale en internationale uitgeeflandschap is het allang niet meer zo dat alle schrijvers op zoek zijn naar een reguliere uitgeverij.
Vele van hen maken tegenwoordig de bewuste keus om hun eigen boeken uit te geven en vele zijn hier ook succesvol mee.
Natuurlijk zijn er schrijvers die op zaterdagmiddag een stukje tekst in elkaar flansen, om dat vervolgens op zondagmiddag op Bol.com te publiceren.
Maar over het algemeen zijn schrijvers die bewust kiezen voor self-publishing, zeer serieus bezig met hun vak. Ze investeren in zichzelf en in hun boeken door professionele redacteuren in de arm te nemen, een cover designer de voorkant van hun boek te laten ontwerpen en een vormgever het binnenwerk te laten doen.
Deze serieuze self-pubbers weten dat ze geld moeten investeren. Ze leven bij de ongeschreven regel dat je met het verkopen van je boek een belofte doet aan de lezer om deze het beste product mogelijk voor te schotelen.
Self-pubbers komen internationaal samen om elkaar te helpen en te ondersteunen om te zorgen dat iedereen het beste product op de markt brengt, want ze weten dat door elkaar te helpen ze er allemaal beter van worden.
Deze internationale self-pub beweging, ook wel de indie revolutie genoemd, breidt zich als een inktvlek over de wereld uit. En waar mensen succes hebben, komen helaas ook als vanzelf anderen aanwaaien die een slaatje willen slaan uit dit succes.
Afgewezen schrijvers tellen altijd veel geld neer bij een vanity om hun boek uitgegeven te krijgen
Natuurlijk zijn er schrijvers die er niets voor voelen om zelf een boek uit te geven. En dat is prima. Het zelf uit geven van een boek is niet gemakkelijk en bovendien superhard werken. Zo moet je zelf voor redactie en vormgeving zorgen, maar ook de marketing en promotie op je nemen.
Niet iedereen wil dat of heeft het in zich om dit ook met succes te doen.
En dit is waar het probleem van de vanity’s de hoek om komt kijken.
Een vanity is een ‘uitgeverij’ die veel geld vraagt om een boek te publiceren. Helaas krijgt de schrijver die met hen in zee gaat er vaak maar weinig voor terug.
‘Uitgeverij’ is geen beschermd beroep. Dat wil zeggend dat iedereen zich een uitgeverij kan noemen en dit is waar veel van de onduidelijkheid begint.
Schrijvers die keer op keer worden afgewezen door een reguliere uitgeverij (let op: deze vragen nooit geld om een boek te publiceren!), gaan op zoek naar andere mogelijkheden. Misschien weten ze niet dat ze een boek ook zelf uit kunnen geven, of willen die weg bewust niet inslaan. Gebeurd dit uit ijdelheid en publicatiedrang, zoals Smedes in zijn blogpost zegt? Misschien.
Het is een feit dat vanity’s gebruik maken van de onwetendheid van schrijvers over het uitgeeflandschap en hen met mooie praatjes in de val lokken. En als jij als schrijver niet genoeg weet over dit uitgeeflandschap, dan trap je misschien in het praatje dat zegt ‘Oh, het is tegenwoordig heel normaal hoor dat de schrijver aanloopkosten betaalt’.
En of je nu uit ijdelheid en publicatiedrang het geld maar neertelt, is het dan alsnog jouw schuld dat je erin trapt, of tóch die van de vanity, die vaak niet duidelijk maakt hoe ze eigenlijk te werk gaan ?
Feit is dat het huidige Nederlandstalige uitgeeflandschap dusdanig onduidelijk in elkaar zit dat het lastig is te ontdekken of je een goede of foute beslissing aan het nemen bent.
Er is té weinig informatie over de mogelijkheden die er zijn voor reguliere publicatie, self-publishing en datgene wat er in een schimmig gebied tussenin zweeft.
En de informatie die er is, is vaak summier en achterhaalt. Dit is vragen om problemen, vooral als een onwetend schrijver als eerste bij de website van een vanity belandt zonder door te hebben dat ze niet met een reguliere uitgeverij aan het praten zijn.
Alle door de vanity uitgegeven boeken zijn slecht
Het is mijn niet helemaal duidelijk wat Smedes heeft bedoeld met deze aanname.
Hij heeft gelijk dat vanity’s vaak alleen uit zijn op geld en niet serieus aan redactie doen. Dit levert boeken op die slecht-geredigeerd worden gepubliceerd en dat is inderdaad nooit goed.
Maar omdat Smedes niet precies lijkt te weten dat het zelf uitgeven van boeken tegenwoordig ook een serieuze keus is in het huidige uitgeeflandschap, kan zijn aanname ook worden gezien als ‘alle zelf uitgegeven boeken zijn slecht’. En dit is, zoals ik eerder al aangaf, domweg niet waar.
Er moet duidelijkheid komen over het Nederlandstalige uitgeeflandschap!
Nogmaals, het probleem is hier niet dat een recensent een artikel schrijft. Het probleem is helaas veel groter.
Schrijvers van tegenwoordig zien door de bomen het bos niet meer door alle keuzes die er zijn. Daardoor gaan te veel van hen dingen doen zonder eerst eens goed na te denken en daar maken slim pratende vanity’s gebruik van.
Het wordt tijd dat er duidelijkheid komt!
- Wat zijn de mogelijkheden die schrijvers tegenwoordig hebben voor het uitgeven van een boek?
- Wat zijn goede praktijken en wat zijn slechte?
- Waar moet je op letten als je op zoek gaat naar publicatie mogelijkheden?
- Hoe en waar vindt je de juiste antwoorden op deze vragen?
Tot de tijd dat er betrouwbare informatie te vinden is (en geloof me, daar wordt aan gewerkt!), is het goed als schrijver eerst je huiswerk te doen vóór je met iemand in zee gaat. En hierbij maakt het niet uit of je zelf je boeken wilt uitgeven, of op zoek bent naar een uitgeverij. Ga nooit over één nacht ijs!
Meer over vanity uitgeverijen en hoe he ze kunt herkennen in deze must-read blogpost: Moet ik in zee gaan met een uitgeverij die geld vraagt?
Verder lezen:
Be the first to comment